Zomerhack #1

Joepie! Het is zover! Grote vakantie voor de kinderen! 9 weken lang geen orde en structuur! En jep, net volgende week maandag start ik met een nieuwe job :-).

De vakantieplanning is ondertussen al in orde. Lang leve de verborgen kampen in verborgen gemeentes, want die van het stad zaten al allemaal vol. En ook lang leven de oma's.

Maar toch, het betekent ook 9 weken lang die kinderen entertainen. Alle tips zijn dus meer dan welkom.

Bij deze mijn eerste tip van deze zomer: maak zelf je superbellenblaas en bijhorende blazer. Oké, ik weet het, ook spotgoedkoop in de A*tion te verkrijgen, maar daarmee houd je je kroost geen volle 5 minuten bezig.

Benodigdheden:

IJzerdraad of ronde ijzeren vorm

Touw

Duct tape

Water

Echte groene dreft

Suiker

Behangerslijm

Een afwasteiltje

Handleiding:

Ik heb eerst mijn superbellenblaasmengsel gemaakt. Mijn geheim is om te beginnen met echte dreft, dus geen eco of huismerkafwasmiddel. En mijn ultrageheim is daar wat behangerslijmpoeder en een beetje suiker toevoegen. Geloof het of niet, het werkt echt. Je kunt er zowaar supergrote bellen mee blazen.

Daarnaast ook de blazer zelf. Je construeert iets in de vorm van een cirkel met een handvat aan. Dit kan gemakkelijk in ijzerdraad, maar dat had ik dus niet in huis. Dus ik heb maar een afvoerhouder en een metalen rol met gaten gebruikt, want dat heb ik natuurlijk wel in huis :-). Ik maakte alles vast met duct tape. De cirkel zelf moet je ook omwinden met touw, om die vloeistof te laten 'plakken'. 

De rest spreekt voor zich. De sop in het teiltje en de blazer in het sop. Blazen lukt niet zo goed, je zwaait gewoon wat in het rond.

7 minuten succes. 7 minuten! Nog 8 weken, 6 dagen, 23 uur en 53 minuten te gaan dus.

Noot 1: Doe dit best in het gras. Ik ben niet verantwoordelijk voor eventuele behangerslijm-vlekken op je terras

Noot 2: Neem geen foto's. Van voor je het weet is je zoon de radiator aan het inpakken met duct tape....

Over geluk en pech

Het is zondagochtend. Uitslaapdag. Na een marathon einde van de examens vieren, graspop en schoolfeest. Drie dagen fuiven dus. Ik ben moe.

En dan ga ik maar de filosofische tour op. Een vraag die me keihard bezighoudt op dit moment: 'Waarom hebben we wat pech nodig in het leven om intens geluk te ervaren?'. Het lijkt zo tegenstrijdig. En toch zo hard van toepassing op mijn leven nu.

Vrijdagochtend controle in het ziekenhuis met de zoon. Aangeboren hartafwijking en zo. Ooit een zware operatie gehad. Dikke pech dus. Maar kijk, alles gaat nu goed. Littekenweefsel is zelfs aan het uitgroeien en zo. De man en ik waren intens gelukkig toen we buiten kwamen uit het ziekenhuis. Waw, dit is goed nieuws. Dit is geluk.

De depressie, waardoor ik vorig jaar even van de aarde verdween. Pech. Maar ook de reden waardoor ik nu radicaal andere keuzes durf te maken. Mijn goesting in het leven is meer dan ooit terug.

Pech en geluk lijken hand in hand te gaan. Bizar. En het lijkt zo onlogisch op deze zondagochtend. Maar gelukkig staat er dan op pinterest het antwoord op alle vragen...

Voor die uitMUNTende leerkrachten

Het is weer die tijd van het jaar! Er mogen weer juffen/meester cadeautjes gemaakt worden! Hiep hiep hoera!

Of was dat iets te enthousiast?

Leerkrachtencadeautjes zijn trouwens de perfecte graadmeter hoe het met mezelf gaat. Vorig jaar was het niet meer dan een tekening, wegens 'de dip'. Dit jaar mocht het wel eens iets meer zijn.

En dan is Pinterest natuurlijk je beste vriend. Ik heb zowat een haat-liefde verhouding met Pinterest. Enerzijds onuitputtelijk bron van ideeën, wat met mijn hyperactief brein soms een zalige combinatie is. De beste creatieve ideeën heeft iemand anders uiteindelijk toch al bedacht. En waw, er staan veel ideeën op Pinterest. Anderzijds wordt de lat wel heel hoog gelegd, al zeg ik het zelf. Niemand gelooft toch 90 % van wat op Pinterest te vinden is? Al die Ikea-hacks zijn bij mij trouwens al telkens compleet mislukt. En de betonnen bloempotten van vorige week waren ook alles behalve een succes te noemen (tot grote jolijt van de echtgenoot).

Maar deze pin vond ik toch wel geweldig. Met als ondertitel, voor een uitMUNTende juf/meester. Een muntplantje, hahaha, heb je hem?

Enfin. Mijn kinderen zijn exact 2 minuten eraan bezig geweest. De mama 58 minuten. Zo zie je maar, die juf/meester cadeaus duiden meer op appreciatie van de mama dan van die kinderen zelf.

11 km

Ik denk dat het ergens op mijn "dat-doe-ik-dit-jaar-zeker-niet"-lijstje stond, maar ik heb het gisteren zowaar toch maar gedaan: 11 km gelopen tijdens een wedstrijd! Woehoe, applaus aan mezelf!

En dat aan de meest niet-zo-perfecte tijd ooit, 1uur en 26 minuten. Zo net niet de laatste eigenlijk!

(ik sta dus zelf niet eens op de foto)

Maar bij deze een dikke dank je wel. Dank je wel aan al die vrijwilligers die deze wedstrijd mee hielpen organiseren. Dank je wel aan iedereen die zowaar anderhalf uur lang half Kortrijk voor mij blokkeerde. Dank je wel aan al die mensen die mij keihard aanmoedigden, ook al liep ik helemaal alleen achteraan. Dank je wel voor al dat supporteren. Dank je wel om mij nog een bekertje water aan te reiken. Dank je wel om dat hele drukke verkeerspunt speciaal voor mij af te zetten. Echt waar, dank je wel om niet te grinniken met mijn langzame tempo, maar om mij keihard te steunen.

Het deed deugd. Ik ben ook trots op mezelf. Ook al ben ik zo goed als de laatste. Ik heb het toch maar gedaan. Als je mij ziet, zou je niet denken dat ik 11 km kan lopen. Een beetje overgewicht en zo. Niet echt een atletische lichaamsbouw. Maar ik heb toch maar mooi bewezen dat ik het kan.

Ik die mijn hele schoolperiode een gloeiende hekel had aan lichaamsbeweging. Die vaak al keihard weende nog voor de turnles was begonnen. Laat staan zwemles, owee, zwemles. Ik had dus een keistrenge turnlerares in het lagere. En als ik dan nog eens met mijn punten voor turnen thuiskwam (waarom geef je ook punten voor turnen?), dan kreeg ik thuis daar ook nog eens onder mijn voeten. Het zit er bij mij keihard in gebakken dat lichaamsbeweging niet plezant is. En toch, ik ben er eindelijk in geslaagd om het toch een kans te geven. Om toch eens op mijn gemak wat te lopen. Om zelfs eens op een supboard te staan en er keihard af te vallen. Om toch eens een buikspieroefening te doen. Om te voetballen met mijn dochter in de tuin.

Is dat niet wat bewegen hoort te zijn? Gewoon plezant, een beetje stoom aflaten. Ik vind het jammer dat mij dat niemand in mijn 30-jarige bestaan heeft geleerd, maar dat ik dit nu per toeval moet ontdekken. Maar ik wil het wel aan mijn kinderen doorgeven. Ravotten in het water, koersen op de fiets. Het park onveilig maken.

En misschien moet ik ook wel een petitie starten om die punten voor turnen op school af te schaffen. Wie doet mee?

Wat ga ik later worden?

Dit is mijn uitzicht voor vandaag. Morgen mijn eerste examen, eindelijk! Ja, ik weet het, ik ben 31 jaar en ondertussen nog altijd aan het studeren. Onlangs maakte iemand de opmerking dat dat het enige is waar ik goed in ben, studeren. Ik kon niet anders dan hem gelijk te geven.

En ja, het is met een energiedrankje vandaag, ik begin een beetje vermoeid te worden :-).

De blok vind ik ook altijd het ideale moment om te twijfelen aan al mijn ooit gemaakte keuzes in het leven. Is dit nu echt wat ik wil worden? Ga ik nu voor altijd en eeuwig die job doen? Ben ik daar wel geschikt voor? Er zijn ook altijd honderden dingen die op dat moment zoveel aantrekkelijker lijken...

Als kind wist ik het honderd procent zeker: ik ga lesgeven. In het lagere wou ik natuurlijk leerkracht lager onderwijs worden, en in het secundair dan maar leerkracht secundair. Het hoe of wat kon me niet veel schelen, ik wou inspirerend voor een klas staan...

Tot ik ook effectief voor de klas stond. 26 kapsters, ik ga ze niet snel vergeten. Ik heb het welgeteld één week volgehouden. En dan begint de vraag natuurlijk, wat nu wel? Wat kan ik? Wat wil ik? 

Loopbaanbegeleiding gevolgd, maar niet zo heel veel wijzer geworden. Iets creatiefs, iets met mensen.

Een beetje impulsief de opleiding verpleegkunde gestart. Dat ding met mensen ligt me wel. Dat creatieve, daar ben ik nog naar op zoek. Ik kan niet goed tekenen, of beeldhouwen of wat dan ook. Ik kan wel vol enthousiasme aan de slag gaan. Misschien is enthousiasme wel mijn talent?

Waar ik toe wil komen, ik ben 31 jaar, en ik weet niet wat ik wil worden. Ik weet niet welke job mij zou fitten. Ik vind het soms jammer dat ik mijn kinderlijke vastbeslotenheid compleet ben kwijtgeraakt op dit vlak. Ik ben jaloers op mensen die heel duidelijk voor een richting kiezen, en daar ook hun identiteit mee opbouwen. Ik heb de jas die mij fit nog lang niet gevonden. Ik twijfel, ik zoek, en ik weet het eigenlijk helemaal niet. Dat niet-weten, daarmee moet ik mee leren leven. Ik vertelde dinsdag aan iemand dat ik dit soms frustrerend vind, nooit dat gevoel hebben van hé, dit is af. Nooit is alles in balans en in evenwicht en nooit heb ik het perfecte leven. Ik kreeg echter wel een prachtig antwoord. De vrouw in kwestie zei me dat dat net is wie ik ben, dat dit mijn gedrevenheid is, mijn steeds zoeken naar meer. Het is net deel van mijn persoonlijkheid. Ik ben niet iemand die zich op het gemak in de zetel gaat nestelen, maar wel iemand die steeds verder gaat zoeken.

Waw dacht ik, daar zit wel iets in. Hoe anderen je soms beter kennen dan jezelf.

Dus ga ik nu verder anatomie studeren. Wil ik verpleegkundige worden, dat weet ik vandaag even niet. Maar ik wil wel verder zoeken in het leven. Misschien via verpleegkunde, misschien op een andere manier. Dit is wie ik ben. Zoekend. Enthousiast. Creatief. En ik heb iets met mensen.