Parenthack #schoonmaak

Voor zij die vandaag mijn huis binnentreden: opgepast!
Het is hier zowaar gepoetst vandaag!

Gepoetst denk je? Enkel het toilet? Of de choco van de kasten weggedaan? Of die yoghurt-plak-plek op de vloer?

Nee, nee, echt gepoetst.

Of toch redelijk deftig :-).

Ik heb zaterdag namelijk een fantastisch speelgoedje gekocht, in de plaatselijke Ald* (niet gesponserd!).

Ben je er klaar voor?

Ziehier:

Een stofzuiger, denk je? Jaja, maar niet zomaar een stofzuiger.
Het is een draadloze stofzuiger die mijn kinderen kunnen opheffen. Waw, een wonder. En hij werkt ook echt (wat wel mag voor 100 euro).
En mijn kinderen zijn er zot van, ze hebben er al heel het weekend mee 'gespeeld' en hij maakt nog nauwelijks lawaai ook.

In tegenstelling tot ons vorige model:

Oké, het was maar 20 euro voor deze, maar toch wel een miele, maar hij deed het voor geen meter. En met de batterijen erin maakte hij ook nog eens een oververdovend lawaai. Zonder batterijen ook trouwens.

Het is een kleine investering, maar meer dan waard moet ik zeggen.
Ik mis enkel nog een paar opties, namelijk
- de lego-opruim-optie voor het stofzuigen wordt aangevat
- de leeg het afvalbakje in de vuilnisbak en niet ernaast-optie.

Maarja, het is dan ook een product van den aldi hé. Misschien dat Bol.com deze opties wel aanbiedt :-).

Hopelijk raken mijn kinderen hun nieuwste speelgoedje nog lang niet beu!

Over google maps...

Ik had begin dit jaar een paar duidelijke do's en dont's opgesteld voor 2019. Eén hiervan was dat ik niet verder dan 5 uur rijden op reis zou gaan met de kinderen.

Ik ga jullie bij deze vandaag een hele wijze levensles meegeven, zijnde...

Geloof niks van wat Google Maps u vertelt.

Ik had namelijk in februari netjes een reisbestemming gekozen voor deze zomer. Op zowaar 5 uur rijden van ons thuis. In Frankrijk dus.

5 uur rijden. Haha, wat een grap. Google Maps kent dan mijn kroost niet (en ik die dacht dat Google al je privé-informatie netjes bijhoudt).

In het doorgaan hebben we er zowaar 11 uur over gedaan om op onze bestemming te geraken. In het terugkeren maar een luttele 7 uur en 38 minuten. 

En nee, we hebben geen file gehad, maar...

- De zoon werd plots wagenziek na 27 minuten onderweg.

- De zoon ledigde dan ook zijn maaginhoud na 53 minuten onderweg.

- De dochter moest NU naar het toilet 10 minuten later. En met NU, bedoelt ze ook wel NU.

- Bij die ene stop bleek er ook een speelpleintje te zijn naast de toiletten.

- De dochter had een halfuur later NU honger, en lustte geen enkele koek die ik meehad.

- In het doorgaan was er ook wel het geplande bezoekje aan de tuinen van Versailles. Waarbij de kinderen ook plots niet meer konden stappen toen we net op het verste punt in de tuin zaten. Mama, mijn knieën doen zooooooo een pijn...

- Dan de volgende toiletstop. Naast de toiletten stond er deze keer zo een flikkerende speelauto die wat heen en weer beweegt. Waar de kinderen natuurlijk heel lang in wilden blijven zitten (en nee, we hebben er geen geld in gestopt). 

- Oja, we hebben ook ergens eventjes een verkeerde afrit genomen.

- Mama, mijn kameleon is gevallen, en ik vind hem niet meer. Stoooooooop!

- En dan waren er nog 5 toiletstoppen nodig om op onze bestemming te geraken.

Enfin. We zijn er geraakt. Zowel heen als terug. En ja, het was een heel plezante reis. Maar zo ver ga ik echt nooit meer met twee kleuters op de achterbank. En ik doe in het vervolg de geschatte reistijd volgens Google maal twee. Of misschien moeten we een massale petitie starten om die geschatte reistijden toch iets realistischer te maken?  

Zomerhack #3

Waw, bijna één maand overleefd!

En wat verlang ik naar september. Zo hard. De opvoeding van mijn kinderen loopt helemaal fout als ze te lang niet naar school gaan. Mijn dochter is koppiger dan ooit, en zelfs de zoon heeft het woord 'nee' ontdekt.

En er was ook die hittegolf. Misschien heb je er wel iets van gevoeld? ;-)

Vandaar bij deze weer een activiteits-idee waarmee je je kinderen, maar vooral in de eerste plaats jezelf, toch weer even kunt entertainen, zijnde...

bouw eens een raket!
(of een auto of een huis of wat dan ook)

Een stappenplan

1. Je gaat naar de Ikea om een kast te kopen. Zo heb je meteen ook voldoende karton in huis.

2. Je gaat zelf met de trein terug naar huis van de Ikea, omdat die kast groter uitviel dan eerst gedacht, en er dus geen plaats meer voor je in de auto is.

3. Je voorziet duct tape. Heel veel duct tape (trouwens voordelig in de acti*n te vinden). Wij doen niet aan flauw papierplakband.

4. En je bouwt maar iets. Je laat je kinderen instructies geven van wat er hoe moet uitzien, en wat er nog ontbreekt.

Extra: Wil je het helemaal afmaken: dan schilder je dat ding ook nog eens. Hier heb ik mijn kinderen buiten in hun blootje gezet en alle restjes lakverf bij elkaar gegoten van de verbouwwerken. Je leest het goed, NIET-AFWASBARE-LAKVERF. Vandaar in hun blootje in het gras dus. In het wit, want raketten zijn wit (en ook onze restjes verf).

Dit is het resultaat:

Het plan was de Space Shuttle, volgens de kinderen is het eerder de Apollo 11, en mijn man vindt het toch maar een kabouterhuisje. Maar plezier hebben we zeker gehad!

Zomerhack #2

Bij deze halfweg juli en tijd voor een tweede zomerhack.

Als je dacht dat dit een wekelijkse rubriek zou worden... Haha, maar zomers zijn drukker dan ooit.
En als je dacht dat je echt interessante instagramwaardige tips, zou krijgen... Haha, mijn blog heet voor iets 'niet zo perfect'.

Bij deze dus mijn tweede tip:
'Drop je kinderen een week bij de oma'.

Ja, en vooral, voel je je daar vooral niet schuldig over.

Want de voornaamste die ik tijdens het ouderschap ondertussen heb geleerd:

Je hoeft een kind niet alleen op te voeden. 

Toen de zoon pas geboren was dacht ik echt wel van hem laat ik nooit meer los. Ik blijf hem eeuwig vasthouden.
Tot het slaapgebrek daar was, en ik dolgelukkig was dat iemand hem wel wou vasthouden :-).

Ik geloof meer en meer dat een kind in een gemeenschap zou moeten opgroeien, en dat je beter mensen om je heen zoekt die je helpen ondersteunen in het ouderschap.
Al is het maar om af en toe zelf even te kunnen uitrusten, eventjes tijd aan je relatie te kunnen besteden of even gewoon tijd voor jezelf te nemen. Want ouder ben je 24 uur op 24. Je moet 's morgens opstaan, meteen die boterhammen met choco smeren voor je nog maar eens deftig naar het toilet kunt gaan. Dan melk uit de kelder halen, 2 minuten later die doos melk op de grond weer opdweilen en nog duizenden andere dingen in de loop van de dag. En met een beetje geluk wordt je 's nachts ook nog een paar keer gewekt, of kruipt er iemand stiekem bij je in bed en neemt zowel je kussen als je deken af.

Dus het even loslaten van mijn kinderen was niet zo gemakkelijk, maar er staan gelukkig oma's paraat die de zorg wel even willen overnemen.

En natuurlijk zijn ze daar rotverwend. Maar dat mag ook wel even :-).

Ik vind het jammer dat het in onze samenleving niet zo eenvoudig is om mensen om je heen te verzamelen. Er is een oma hier die zelf ook nog voltijds gaat werken. We wonen elk in ons eigen huisje in onze eigen stad.

Dus misschien doe ik daar ooit nog eens iets mee. Of misschien ook niet. Ik droom zo stiekem keihard van co-housing, maar we zien wel.

Maar momenteel ben ik dolgelukkig dat die kinderen een week bij de oma zijn. Woehoe!

Zomerhack #1

Joepie! Het is zover! Grote vakantie voor de kinderen! 9 weken lang geen orde en structuur! En jep, net volgende week maandag start ik met een nieuwe job :-).

De vakantieplanning is ondertussen al in orde. Lang leve de verborgen kampen in verborgen gemeentes, want die van het stad zaten al allemaal vol. En ook lang leven de oma's.

Maar toch, het betekent ook 9 weken lang die kinderen entertainen. Alle tips zijn dus meer dan welkom.

Bij deze mijn eerste tip van deze zomer: maak zelf je superbellenblaas en bijhorende blazer. Oké, ik weet het, ook spotgoedkoop in de A*tion te verkrijgen, maar daarmee houd je je kroost geen volle 5 minuten bezig.

Benodigdheden:

IJzerdraad of ronde ijzeren vorm

Touw

Duct tape

Water

Echte groene dreft

Suiker

Behangerslijm

Een afwasteiltje

Handleiding:

Ik heb eerst mijn superbellenblaasmengsel gemaakt. Mijn geheim is om te beginnen met echte dreft, dus geen eco of huismerkafwasmiddel. En mijn ultrageheim is daar wat behangerslijmpoeder en een beetje suiker toevoegen. Geloof het of niet, het werkt echt. Je kunt er zowaar supergrote bellen mee blazen.

Daarnaast ook de blazer zelf. Je construeert iets in de vorm van een cirkel met een handvat aan. Dit kan gemakkelijk in ijzerdraad, maar dat had ik dus niet in huis. Dus ik heb maar een afvoerhouder en een metalen rol met gaten gebruikt, want dat heb ik natuurlijk wel in huis :-). Ik maakte alles vast met duct tape. De cirkel zelf moet je ook omwinden met touw, om die vloeistof te laten 'plakken'. 

De rest spreekt voor zich. De sop in het teiltje en de blazer in het sop. Blazen lukt niet zo goed, je zwaait gewoon wat in het rond.

7 minuten succes. 7 minuten! Nog 8 weken, 6 dagen, 23 uur en 53 minuten te gaan dus.

Noot 1: Doe dit best in het gras. Ik ben niet verantwoordelijk voor eventuele behangerslijm-vlekken op je terras

Noot 2: Neem geen foto's. Van voor je het weet is je zoon de radiator aan het inpakken met duct tape....

Over geluk en pech

Het is zondagochtend. Uitslaapdag. Na een marathon einde van de examens vieren, graspop en schoolfeest. Drie dagen fuiven dus. Ik ben moe.

En dan ga ik maar de filosofische tour op. Een vraag die me keihard bezighoudt op dit moment: 'Waarom hebben we wat pech nodig in het leven om intens geluk te ervaren?'. Het lijkt zo tegenstrijdig. En toch zo hard van toepassing op mijn leven nu.

Vrijdagochtend controle in het ziekenhuis met de zoon. Aangeboren hartafwijking en zo. Ooit een zware operatie gehad. Dikke pech dus. Maar kijk, alles gaat nu goed. Littekenweefsel is zelfs aan het uitgroeien en zo. De man en ik waren intens gelukkig toen we buiten kwamen uit het ziekenhuis. Waw, dit is goed nieuws. Dit is geluk.

De depressie, waardoor ik vorig jaar even van de aarde verdween. Pech. Maar ook de reden waardoor ik nu radicaal andere keuzes durf te maken. Mijn goesting in het leven is meer dan ooit terug.

Pech en geluk lijken hand in hand te gaan. Bizar. En het lijkt zo onlogisch op deze zondagochtend. Maar gelukkig staat er dan op pinterest het antwoord op alle vragen...

Voor die uitMUNTende leerkrachten

Het is weer die tijd van het jaar! Er mogen weer juffen/meester cadeautjes gemaakt worden! Hiep hiep hoera!

Of was dat iets te enthousiast?

Leerkrachtencadeautjes zijn trouwens de perfecte graadmeter hoe het met mezelf gaat. Vorig jaar was het niet meer dan een tekening, wegens 'de dip'. Dit jaar mocht het wel eens iets meer zijn.

En dan is Pinterest natuurlijk je beste vriend. Ik heb zowat een haat-liefde verhouding met Pinterest. Enerzijds onuitputtelijk bron van ideeën, wat met mijn hyperactief brein soms een zalige combinatie is. De beste creatieve ideeën heeft iemand anders uiteindelijk toch al bedacht. En waw, er staan veel ideeën op Pinterest. Anderzijds wordt de lat wel heel hoog gelegd, al zeg ik het zelf. Niemand gelooft toch 90 % van wat op Pinterest te vinden is? Al die Ikea-hacks zijn bij mij trouwens al telkens compleet mislukt. En de betonnen bloempotten van vorige week waren ook alles behalve een succes te noemen (tot grote jolijt van de echtgenoot).

Maar deze pin vond ik toch wel geweldig. Met als ondertitel, voor een uitMUNTende juf/meester. Een muntplantje, hahaha, heb je hem?

Enfin. Mijn kinderen zijn exact 2 minuten eraan bezig geweest. De mama 58 minuten. Zo zie je maar, die juf/meester cadeaus duiden meer op appreciatie van de mama dan van die kinderen zelf.

11 km

Ik denk dat het ergens op mijn "dat-doe-ik-dit-jaar-zeker-niet"-lijstje stond, maar ik heb het gisteren zowaar toch maar gedaan: 11 km gelopen tijdens een wedstrijd! Woehoe, applaus aan mezelf!

En dat aan de meest niet-zo-perfecte tijd ooit, 1uur en 26 minuten. Zo net niet de laatste eigenlijk!

(ik sta dus zelf niet eens op de foto)

Maar bij deze een dikke dank je wel. Dank je wel aan al die vrijwilligers die deze wedstrijd mee hielpen organiseren. Dank je wel aan iedereen die zowaar anderhalf uur lang half Kortrijk voor mij blokkeerde. Dank je wel aan al die mensen die mij keihard aanmoedigden, ook al liep ik helemaal alleen achteraan. Dank je wel voor al dat supporteren. Dank je wel om mij nog een bekertje water aan te reiken. Dank je wel om dat hele drukke verkeerspunt speciaal voor mij af te zetten. Echt waar, dank je wel om niet te grinniken met mijn langzame tempo, maar om mij keihard te steunen.

Het deed deugd. Ik ben ook trots op mezelf. Ook al ben ik zo goed als de laatste. Ik heb het toch maar gedaan. Als je mij ziet, zou je niet denken dat ik 11 km kan lopen. Een beetje overgewicht en zo. Niet echt een atletische lichaamsbouw. Maar ik heb toch maar mooi bewezen dat ik het kan.

Ik die mijn hele schoolperiode een gloeiende hekel had aan lichaamsbeweging. Die vaak al keihard weende nog voor de turnles was begonnen. Laat staan zwemles, owee, zwemles. Ik had dus een keistrenge turnlerares in het lagere. En als ik dan nog eens met mijn punten voor turnen thuiskwam (waarom geef je ook punten voor turnen?), dan kreeg ik thuis daar ook nog eens onder mijn voeten. Het zit er bij mij keihard in gebakken dat lichaamsbeweging niet plezant is. En toch, ik ben er eindelijk in geslaagd om het toch een kans te geven. Om toch eens op mijn gemak wat te lopen. Om zelfs eens op een supboard te staan en er keihard af te vallen. Om toch eens een buikspieroefening te doen. Om te voetballen met mijn dochter in de tuin.

Is dat niet wat bewegen hoort te zijn? Gewoon plezant, een beetje stoom aflaten. Ik vind het jammer dat mij dat niemand in mijn 30-jarige bestaan heeft geleerd, maar dat ik dit nu per toeval moet ontdekken. Maar ik wil het wel aan mijn kinderen doorgeven. Ravotten in het water, koersen op de fiets. Het park onveilig maken.

En misschien moet ik ook wel een petitie starten om die punten voor turnen op school af te schaffen. Wie doet mee?

Wat ga ik later worden?

Dit is mijn uitzicht voor vandaag. Morgen mijn eerste examen, eindelijk! Ja, ik weet het, ik ben 31 jaar en ondertussen nog altijd aan het studeren. Onlangs maakte iemand de opmerking dat dat het enige is waar ik goed in ben, studeren. Ik kon niet anders dan hem gelijk te geven.

En ja, het is met een energiedrankje vandaag, ik begin een beetje vermoeid te worden :-).

De blok vind ik ook altijd het ideale moment om te twijfelen aan al mijn ooit gemaakte keuzes in het leven. Is dit nu echt wat ik wil worden? Ga ik nu voor altijd en eeuwig die job doen? Ben ik daar wel geschikt voor? Er zijn ook altijd honderden dingen die op dat moment zoveel aantrekkelijker lijken...

Als kind wist ik het honderd procent zeker: ik ga lesgeven. In het lagere wou ik natuurlijk leerkracht lager onderwijs worden, en in het secundair dan maar leerkracht secundair. Het hoe of wat kon me niet veel schelen, ik wou inspirerend voor een klas staan...

Tot ik ook effectief voor de klas stond. 26 kapsters, ik ga ze niet snel vergeten. Ik heb het welgeteld één week volgehouden. En dan begint de vraag natuurlijk, wat nu wel? Wat kan ik? Wat wil ik? 

Loopbaanbegeleiding gevolgd, maar niet zo heel veel wijzer geworden. Iets creatiefs, iets met mensen.

Een beetje impulsief de opleiding verpleegkunde gestart. Dat ding met mensen ligt me wel. Dat creatieve, daar ben ik nog naar op zoek. Ik kan niet goed tekenen, of beeldhouwen of wat dan ook. Ik kan wel vol enthousiasme aan de slag gaan. Misschien is enthousiasme wel mijn talent?

Waar ik toe wil komen, ik ben 31 jaar, en ik weet niet wat ik wil worden. Ik weet niet welke job mij zou fitten. Ik vind het soms jammer dat ik mijn kinderlijke vastbeslotenheid compleet ben kwijtgeraakt op dit vlak. Ik ben jaloers op mensen die heel duidelijk voor een richting kiezen, en daar ook hun identiteit mee opbouwen. Ik heb de jas die mij fit nog lang niet gevonden. Ik twijfel, ik zoek, en ik weet het eigenlijk helemaal niet. Dat niet-weten, daarmee moet ik mee leren leven. Ik vertelde dinsdag aan iemand dat ik dit soms frustrerend vind, nooit dat gevoel hebben van hé, dit is af. Nooit is alles in balans en in evenwicht en nooit heb ik het perfecte leven. Ik kreeg echter wel een prachtig antwoord. De vrouw in kwestie zei me dat dat net is wie ik ben, dat dit mijn gedrevenheid is, mijn steeds zoeken naar meer. Het is net deel van mijn persoonlijkheid. Ik ben niet iemand die zich op het gemak in de zetel gaat nestelen, maar wel iemand die steeds verder gaat zoeken.

Waw dacht ik, daar zit wel iets in. Hoe anderen je soms beter kennen dan jezelf.

Dus ga ik nu verder anatomie studeren. Wil ik verpleegkundige worden, dat weet ik vandaag even niet. Maar ik wil wel verder zoeken in het leven. Misschien via verpleegkunde, misschien op een andere manier. Dit is wie ik ben. Zoekend. Enthousiast. Creatief. En ik heb iets met mensen. 

Blok - elke dag een kleine stap

Weet je wat niet zo perfect is? Een half jaar niks bloggen, om dan terug te komen. Maar hé, het leven loopt als een sneltrein. En bloggen staat nu niet in mijn top-3 van prioriteiten. Maar hé, ik zit momenteel thuis in de blok, ben een beetje eenzaam, en de goesting om te schrijven is daar plots terug!

Waar sta ik nu?
In de blok dus, aan het studeren voor mijn examens die over een goeie week starten. Ik ben nog steeds aan het studeren, maar de plannen zijn dit jaar wel serieus gewijzigd. Over een maandje start ik terug met halftijds werken, en het studeren gaat ondertussen rustig verder.

De combinatie van alles: kinderen - partner - school - huishouden - werken vind ik best wel heavy. Er schiet weinig tijd over, en ik kruip heel vaak rechtstreeks na alle klusjes in bed. Balans vinden blijft een uitdaging, net als af en toe een dikke foert durven te zeggen. Daar moet ik nog keihard op oefenen dus.

Maar ik probeer wel af en toe kleine dingen te veranderen. 'Elke dag een kleine stap' is echt mijn lijfspreuk geworden. Ik ga de wereld en mezelf vandaag al helemaal niet compleet veranderen. Nieuwe gewoonten aanleren is ook absoluut niet zo simpel. Vandaar dat ik me regelmatig afvraag welke kleine stap ik vandaag richting mijn dromen kan nemen. Ik ga vandaag geen verpleegkundige worden, ook geen perfecte moeder, en al helemaal geen perfecte vrouw. Maar ik kan vandaag wel een hoofdstukje anatomie studeren, 5 minuten met mijn kinderen spelen en een laagje dagcrème smeren. Vooral dat laatste gaat echt wel alle verschil maken :-).

Enfin, ik ga er dan maar eens aan beginnen. Met die dagcrème. En ook een beetje met die anatomie...

Quote van de dag.

Nee, dat is niet mijn piemel. Dat is mijn navel.

Dipje

Ik heb even een dipje. En dat is oké. Dat mag weleens. Ik heb iets belangrijks geleerd afgelopen jaar. Namelijk dat je bij een dipje bij alles even op de pauze knop mag duwen. Werk, studies, huishouden, alles even pauze. Doktersbriefjes zijn bij een dringende pauze wel te krijgen, als je een goeie huisarts hebt. Ik heb de afgelopen dagen veel geslapen, batterijen even weer opgeladen. En toch ben ik op dit moment nog steeds doodmoe, ook al begint die ratrace morgen weer. Ik schrap waar ik kan. Maar met twee kinderen is dat schrappen soms beperkt. En in een huishouden zijn er altijd duizend dingen te regelen.

Alles trager doen, is de tip die ik heb gekregen. Zo lastig voor mij, want ik leef als een wervelwind. Ik heb het afgelopen halfuur nog maar eten gemaakt, al het speelgoed opgeruimd en van zolder tot beneden gedweild. En mijn to-do lijst voor deze avond is nog ellenlang. Af ga ik ze hoe dan ook niet krijgen. Trager daarentegen kan ik wel proberen. Ik heb de kinderen voor de IPad gezet. Halfuurtje rust, en dan mogen ze naar bed. De man zit ernaast. En straks kruip ik ook wel samen met de kindjes in bed. Dus nog een halfuur 'rustig' om mijn lijstje af te werken :-).

Gezocht: sokken maat 27-30 met een uil op

Bij deze graag volgend opsporingsbericht: we zijn dringend op zoek naar kindersokken, de maat bij voorkeur tussen 27 - 30, met een tekening van een uil op, alias een Furby.

Mijn dochter draagt al heel de week dezelfde sokken. Die met de uil op. Ik ga niet verder ingaan op de geur van die sokken vandaag. Maar ik vind het allemaal een enorm dilemma. Eerst en vooral heeft mijn ochtenhumeur geen zin in het drama als ik voorstel om verse sokken aan te trekken in de ochtend. Een vers slipje lukt wel. Maar sokken, owee, het moeten die met de Furby op zijn. En eigenlijk vind ik het stiekem ook wel een beetje straf dat mijn 3-jarige dochter al zo een sterk karakter heeft. Ze weet exact wat ze wil, ze houdt keihard vol. Bewonderenswaardige eigenschappen toch, of misschien toch maar normaal voor een 3-jarige. Ik heb haar al proberen te verleiden met Frozen en Paw Patrol sokjes, maar helaas....

Het is gebeurd

Ik heb het gedaan. Nochtans was ik zo van plan om het dit jaar niet te doen....
Ik heb een lijstje opgesteld voor 2019. Geïnspireerd door deze blogpost. Omdat ik weet dat er zoveel dingen zijn die er nooit van komen. En door het te plannen komt het er degelijk wel eens van.
Dus dit is het: mijn lijst voor 2019

 Opmerkingen:
- Die triatlon, ik bedoel maar een achtste of zo. Ik had daar vorig jaar eigenlijk wel serieus van genoten.
- En die 10 km lopen in Kortrijk, ik weet dat ik dat niet ging doen. Maar ik heb er eigenlijk toch wel goesting in, vooral nu de 5 km zo vlot gaat.
- Sommige dingen ben ik al begonnen, zijnde regelmatig een verhaaltje voorlezen aan de kinderen
- Die hond uit het asiel ga ik niet in huis nemen. Ik wil er gewoon eens mee gaan wandelen :-).
- Veel dingen zijn al gepland: de kampeerreis is al geboekt (naar de Loire), ik ben ingeschreven voor een mindfulnesscursus, ik heb al tickets voor de opera, ik heb al een eenmalige yogales op het oog, en er is al een schoonheidsbehandeling geboekt.
- Die kindjes piano leren/yoga doen: neem dat niet te serieus. Ik ga misschien eens proberen om kleurstickers op ons keyboard thuis te hangen. En hen zo broeder jakob leren of zo. En die yoga met kinderen kan gerust via een YouTube filmpje.

En toen vroeg iemand mij, je hebt toch een nummer 18 toegevoegd?
De belangrijkste van allemaal?

Ja, dat heb ik toen gedaan. Beste tip ever!

Mijn fuckitlist

Ofwel de 10 dingen die ik dit jaar niet ga doen:

1. 10 km aan een stuk leren lopen
3. Instagramwaardige feestjes geven
4. Reizen met kinderen waarvoor je langer dan 5 uur in de auto moet zitten
5. Zelf kleren maken
6. Huisdieren nemen
7. Parachutespringen
8. Consequent zijn
9. Gelakte nagels
10. Kleren kopen die ongemakkelijk zitten of te klein zijn