Dit is mijn uitzicht voor vandaag. Morgen mijn eerste examen, eindelijk! Ja, ik weet het, ik ben 31 jaar en ondertussen nog altijd aan het studeren. Onlangs maakte iemand de opmerking dat dat het enige is waar ik goed in ben, studeren. Ik kon niet anders dan hem gelijk te geven.
En ja, het is met een energiedrankje vandaag, ik begin een beetje vermoeid te worden :-).
De blok vind ik ook altijd het ideale moment om te twijfelen aan al mijn ooit gemaakte keuzes in het leven. Is dit nu echt wat ik wil worden? Ga ik nu voor altijd en eeuwig die job doen? Ben ik daar wel geschikt voor? Er zijn ook altijd honderden dingen die op dat moment zoveel aantrekkelijker lijken...
Als kind wist ik het honderd procent zeker: ik ga lesgeven. In het lagere wou ik natuurlijk leerkracht lager onderwijs worden, en in het secundair dan maar leerkracht secundair. Het hoe of wat kon me niet veel schelen, ik wou inspirerend voor een klas staan...
Tot ik ook effectief voor de klas stond. 26 kapsters, ik ga ze niet snel vergeten. Ik heb het welgeteld één week volgehouden. En dan begint de vraag natuurlijk, wat nu wel? Wat kan ik? Wat wil ik?
Loopbaanbegeleiding gevolgd, maar niet zo heel veel wijzer geworden. Iets creatiefs, iets met mensen.
Een beetje impulsief de opleiding verpleegkunde gestart. Dat ding met mensen ligt me wel. Dat creatieve, daar ben ik nog naar op zoek. Ik kan niet goed tekenen, of beeldhouwen of wat dan ook. Ik kan wel vol enthousiasme aan de slag gaan. Misschien is enthousiasme wel mijn talent?
Waar ik toe wil komen, ik ben 31 jaar, en ik weet niet wat ik wil worden. Ik weet niet welke job mij zou fitten. Ik vind het soms jammer dat ik mijn kinderlijke vastbeslotenheid compleet ben kwijtgeraakt op dit vlak. Ik ben jaloers op mensen die heel duidelijk voor een richting kiezen, en daar ook hun identiteit mee opbouwen. Ik heb de jas die mij fit nog lang niet gevonden. Ik twijfel, ik zoek, en ik weet het eigenlijk helemaal niet. Dat niet-weten, daarmee moet ik mee leren leven. Ik vertelde dinsdag aan iemand dat ik dit soms frustrerend vind, nooit dat gevoel hebben van hé, dit is af. Nooit is alles in balans en in evenwicht en nooit heb ik het perfecte leven. Ik kreeg echter wel een prachtig antwoord. De vrouw in kwestie zei me dat dat net is wie ik ben, dat dit mijn gedrevenheid is, mijn steeds zoeken naar meer. Het is net deel van mijn persoonlijkheid. Ik ben niet iemand die zich op het gemak in de zetel gaat nestelen, maar wel iemand die steeds verder gaat zoeken.
Waw dacht ik, daar zit wel iets in. Hoe anderen je soms beter kennen dan jezelf.
Dus ga ik nu verder anatomie studeren. Wil ik verpleegkundige worden, dat weet ik vandaag even niet. Maar ik wil wel verder zoeken in het leven. Misschien via verpleegkunde, misschien op een andere manier. Dit is wie ik ben. Zoekend. Enthousiast. Creatief. En ik heb iets met mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten