dinsdag 11 juni 2019

11 km

Ik denk dat het ergens op mijn "dat-doe-ik-dit-jaar-zeker-niet"-lijstje stond, maar ik heb het gisteren zowaar toch maar gedaan: 11 km gelopen tijdens een wedstrijd! Woehoe, applaus aan mezelf!

En dat aan de meest niet-zo-perfecte tijd ooit, 1uur en 26 minuten. Zo net niet de laatste eigenlijk!

(ik sta dus zelf niet eens op de foto)


Maar bij deze een dikke dank je wel. Dank je wel aan al die vrijwilligers die deze wedstrijd mee hielpen organiseren. Dank je wel aan iedereen die zowaar anderhalf uur lang half Kortrijk voor mij blokkeerde. Dank je wel aan al die mensen die mij keihard aanmoedigden, ook al liep ik helemaal alleen achteraan. Dank je wel voor al dat supporteren. Dank je wel om mij nog een bekertje water aan te reiken. Dank je wel om dat hele drukke verkeerspunt speciaal voor mij af te zetten. Echt waar, dank je wel om niet te grinniken met mijn langzame tempo, maar om mij keihard te steunen.

Het deed deugd. Ik ben ook trots op mezelf. Ook al ben ik zo goed als de laatste. Ik heb het toch maar gedaan. Als je mij ziet, zou je niet denken dat ik 11 km kan lopen. Een beetje overgewicht en zo. Niet echt een atletische lichaamsbouw. Maar ik heb toch maar mooi bewezen dat ik het kan.

Ik die mijn hele schoolperiode een gloeiende hekel had aan lichaamsbeweging. Die vaak al keihard weende nog voor de turnles was begonnen. Laat staan zwemles, owee, zwemles. Ik had dus een keistrenge turnlerares in het lagere. En als ik dan nog eens met mijn punten voor turnen thuiskwam (waarom geef je ook punten voor turnen?), dan kreeg ik thuis daar ook nog eens onder mijn voeten. Het zit er bij mij keihard in gebakken dat lichaamsbeweging niet plezant is. En toch, ik ben er eindelijk in geslaagd om het toch een kans te geven. Om toch eens op mijn gemak wat te lopen. Om zelfs eens op een supboard te staan en er keihard af te vallen. Om toch eens een buikspieroefening te doen. Om te voetballen met mijn dochter in de tuin.

Is dat niet wat bewegen hoort te zijn? Gewoon plezant, een beetje stoom aflaten. Ik vind het jammer dat mij dat niemand in mijn 30-jarige bestaan heeft geleerd, maar dat ik dit nu per toeval moet ontdekken. Maar ik wil het wel aan mijn kinderen doorgeven. Ravotten in het water, koersen op de fiets. Het park onveilig maken.

En misschien moet ik ook wel een petitie starten om die punten voor turnen op school af te schaffen. Wie doet mee?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten